Stephen Hough, uznany przez magazyn The Economist za jednego z dwudziestu żyjących polimatów, łączy wybitną karierę pianisty z karierą kompozytora i pisarza. Był pierwszym wykonawcą muzyki klasycznej, który otrzymał MacArthur Fellowship i został Komandorem Orderu Imperium Brytyjskiego (CBE) w New Year's Honours 2014.

Hough jest regularnym gościem festiwali takich jak Salzburg, Mostly Mozart, Edinburgh, La Roque-d'Anthéron i Aldeburgh. Ostatnie wydarzenia obejmują występy z orkiestrami Filharmonii Nowojorskiej i Londyńskiej, Wiener Symphoniker, Cleveland i Minnesota oraz orkiestrami Radia Fińskiego, Tokio, Toronto, Singapuru, Islandii i City of Birmingham Symphony.

Hough nagrał ponad 60 albumów, z których jednym z najbardziej znanych jest album z czterema koncertami fortepianowymi Rachmaninowa i Rapsodia na temat Paganiniego, nagrany podczas występów na żywo z Dallas Symphony Orchestra pod batutą ówczesnego dyrektora muzycznego Andrew Littona. Nagrania zostały porównane do własnych nagrań Rachmaninowa i przyniosły mu siódmą nagrodę Gramophone Award, a także nagrodę Classical BRIT Critics Award.

Jego nagranie koncertów fortepianowych Saint-Saënsa zdobyło nagrodę Gramophone Record of the Year w 2001 roku, a następnie zostało uznane za Złotą Płytę, "zwycięzcę zwycięzców" w plebiscycie upamiętniającym 30-lecie nagrody[10]. Jego nagranie wszystkich walców Chopina[11] zdobyło Diapason d'Or de l'Année w 2011 roku.

Hough jest również znany z popularyzowania mniej znanych kompozytorów, autorów niestandardowego repertuaru, t.j. Johann Nepomuk Hummel, Xaver Scharwenka, York Bowen i Federico Mompou.

Kompozycje Hougha można usłyszeć na nagraniu Broken Branches wydanym przez BIS Records[12] oraz albumie Prince Consort Other Love Songs wydanym przez Linn Records. Jego druga sonata fortepianowa (notturno luminoso) pojawia się w wydawnictwie In The Night, a sonata wiolonczelowa na płycie z recitalem ze Stevenem Isserlisem. Jego sekwencja Hallowed na chór bez akompaniamentu została nagrana przez Harry'ego Christophersa i The Sixteen na ich płycie "Star of Heaven". Yo-Yo Ma nagrał dwie z jego transkrypcji na albumie z Kathryn Stott, Song of Comfort and Hope. Czwarta sonata fortepianowa Hougha jest tytułowym utworem na jego albumie Vida Breve z 2021 roku.

Hough zasłynął jako pisarz zbiorem esejów Rough Ideas: Refleksje na temat muzyki i nie tylko, opublikowanym przez Faber & Faber w sierpniu 2019 r. Zwyciężył w kategorii Storytelling 2020 Royal Philharmonic Society Awards i został uznany za jedną z książek roku 2019 Financial Times. Pierwsza powieść Hougha, The Final Retreat, została opublikowana przez Sylph Editions w marcu 2018 roku. Publikował w The New York Times, The Telegraph, The Times, The Guardian i Evening Standard. Hough jest honorowym ławnikiem Middle Temple, honorowym członkiem Królewskiego Towarzystwa Filharmonicznego, stypendystą wizytującym w latach 2019-22 w Lady Margaret Hall w Oksfordzie, profesorem wizytującym w Królewskiej Akademii Muzycznej, Międzynarodową Katedrą Studiów Pianistycznych w Royal.